از آدم هایی که در پس نگاه سردشان با لبخندی گرم
فریبت می دهند...
دلم می گیرد از خورشیدی که گرم نمی کند
و نوری که تاریکی می دهد...
ازکلماتی که چون شیرینی افسانه ها فریبت می دهند
دلم می گیرد ...
از سردی چندش آور دستی که دستت را می فشارد
و نگاهی که به توست و هیچ وقت تو را نمی بیند...
از دوستی که برایت
هدیه
دو بال برای پریدن می آورد
و بعد
پرواز را با منفور ترین کلمات دنیا معنی می کند...
گاهی حتی
از خودم هم دلم می گیرد
نویسنده » داود » ساعت 6:37 عصر روز دوشنبه 86 مهر 9